بررسی بینامتنیت مونس العشاق سهروردی و عربشاه یزدی از دیدگاه ژرار ژنت

نثرهای عرفانی در ادبیات فارسی جایگاه ویژه¬ای دارند که از اهمیت برجسته¬ای برخوردار هستند. تلفیق عشق و عرفان بعد از قرن پنجم باعث شکوفایی نثر عرفانی – عاشقانه شد؛ که بعد از آن تألیفات و تصنیفات ارزنده¬ای در این مسیر به رشته تحریر کشیده شد. ازجمله مهم¬ترین آن¬ها سوانح¬العشاق احمد غزالی، عبهرالعاشقین روزبهان بقلی شیرازی، دستور العشاق (حسن و دل) فتاحی نیشابوری، ¬مجالس¬العشاق کمال¬الدین حسین گازرگاهی و مونس¬العشاق شیخ شهاب¬الدین سهروردی می¬باشد. برای هریک از موارد یاد شده با تمام هنرمندی و مهارت فرامتن¬هایی نوشته شده است که نیازمند مطالعه و پژوهش هستند. قصد ما در این¬جا بررسی بینامتنی دو مونس¬العشاق منظوم (عربشاه یزدی) و منثور (شیخ شهاب¬الدین سهروردی) است؛ زیرا پژوهشگرانی در آثار خود به رابطه فرامتنی سایر کتب مذکور پرداخته¬اند و نیازی نیست ما به پژوهش دوباره آن¬ها بپردازیم؛ چرا که به¬طور اتمّ و اکمل گفتنی¬ها گفته شده است.